Blog: “Achter gesloten deuren”
Voor mij zit een gedistingeerde jongeman. Hij heeft zijn vrouw verloren. Ze is plotseling overleden en hij wil graag dat er voor haar het allermooiste grafmonument ooit gemaakt wordt.
Hij begint over haar te vertellen, in eerbied en liefdevol, tranen.
Ik bied hem een tissue aan, maar pak er zelf ook één om mijn tranen te drogen. Zijn verdriet, de manier waarop hij over zijn grote liefde sprak; het ontroerde mij.
We gingen voor hem aan de slag. De eerste ontwerpen kwamen van de tekentafel en met aanvullingen van zijn wensen, begon het grafmonument te groeien naar een heel persoonlijk gedenkteken. De jongeman wilde in alles nauw betrokken blijven, ook in het proces van maken in ons atelier. Natuurlijk, daar waar we iets kunnen betekenen, doen we dat. En zoals de jongeman wenste, droegen ook vrienden en familie een persoonlijke steentje bij aan het monument. Intens en hartverwarmend.
Het leek zo oprecht allemaal en zo liefdevol van deze jongeman. Leek of was (?)…
Want, nadat wij het grafmonument geplaatst hadden werd het rond de betaling van het monument stil. Heel stil. Na diverse betalingsherinneringen te hebben gestuurd, bleef het nog steeds stil. Totdat we bericht kregen..
De jongeman die tijdens onze eerste kennismaking voor mij zat in tranen, bleek zijn echtgenote met geweld om het leven te hebben gebracht.
Ik werd stil van verbazing. Hoe was het mogelijk? Welke tranen had ik gezien? Wat was dan echt? Ik moet eerlijk bekennen, het heeft even geduurd voordat ik ‘het los kon laten’ (zoals m’n moeder dat altijd zegt).
Zijn leven is nu achter gesloten deuren, maar in gedachten vroeg ik mij af
hoe het leven achter hun deur was…
Ja, veelal is het grootste verdriet niet altijd zichtbaar.
Mady-Ann | AnnaAnna gedenktekens