Blog: Alles Anders
Een man en vrouw zaten voor mij. Ver van elkaar verwijderd. Ze vertelde over hun 14 jarige dochter. Hoe hun dochter ernstig gewond was geraakt door een ongeluk en hoe zij -door de lichamelijke gevolgen daarvan- niet meer kon meekomen op school en in haar sociale leven. Het meisje ervoer dat niets meer hetzelfde was als voorheen.
Een lastige periode met boosheid en verdriet braken voor de puber aan. Een machteloos gevoel voor ouders en kind.
Gefrustreerd om haar situatie vertrok het meisje op een dag van huis.
Ze keerde echter niet meer terug. Een zoektocht volgde en niet veel later werd haar lichaam gevonden. Frustraties en verdriet hadden de gedachten overmand en daarmee had zij een einde aan haar leven gemaakt.
En nu zaten de ouders voor mij.
Het was duidelijk hoe de worsteling van zoveel emoties een kloof tussen beide had gecreëerd.
In de periode die na ons gesprek volgde had ik veelvuldig contact met de ouders en werd het proces van ontwerpen en vervaardigen van het grafmonument ingezet.
En toch, ondanks alle verdriet en verwijdering, gebeurde er iets moois. Ondanks worsteling van emoties was daar ook de diepe band tussen beide ouders. Niet vanzelf, maar stapje voor stapje.
En in dat proces diende er zich een klein wonder aan. Onverwachts en wat 9 maanden later ter wereld kwam.
Ruim drie jaar later ontmoete ik hen weer. Een kleuter op de achterbank en twee mensen die elkaar weer gevonden hadden. Sterker dan ooit een hecht gezin vormde en voor altijd hun mooie dochter voor altijd in hun hart meedragend.
Voor mij maakte dit verhaal diepe indruk en deel ik dit omdat er naast het diepe gemis zoveel meer emotionele kanten aan het verlies van een kind zit. Soms is dit voor nabestaande niet altijd goed uit te drukken in woorden of heel lastig om over te praten.
Mady-Ann