Blog: “Achter gesloten deuren”

Voor mij zit een gedistingeerde jongeman. Hij heeft zijn vrouw verloren. Ze is plotseling overleden en hij wil graag dat er voor haar het allermooiste grafmonument ooit gemaakt wordt. 

Hij begint over haar te vertellen, in eerbied en liefdevol, tranen. 
Ik bied hem een tissue aan, maar pak er zelf ook één om mijn tranen te drogen. Zijn verdriet, de manier waarop hij over zijn grote liefde sprak; het ontroerde mij.

We gingen voor hem aan de slag.  De eerste ontwerpen kwamen van de tekentafel en met aanvullingen van zijn wensen, begon het grafmonument te groeien naar een heel persoonlijk gedenkteken. De jongeman wilde in alles nauw betrokken blijven, ook in het proces van maken in ons atelier. Natuurlijk, daar waar we iets kunnen betekenen, doen we dat. En zoals de jongeman wenste, droegen ook vrienden en familie een persoonlijke steentje bij aan het monument. Intens en hartverwarmend.

Het leek zo oprecht allemaal en zo liefdevol van deze jongeman.  Leek of was (?)…

Want, nadat wij het grafmonument geplaatst hadden werd het rond de betaling van het monument stil. Heel stil. Na diverse betalingsherinneringen te hebben gestuurd, bleef het nog steeds stil. Totdat we bericht kregen..

De jongeman die tijdens onze eerste kennismaking voor mij zat in tranen, bleek zijn echtgenote met geweld om het leven te hebben gebracht. 

Ik werd stil van verbazing. Hoe was het mogelijk? Welke tranen had ik gezien? Wat was dan echt? Ik moet eerlijk bekennen, het heeft even geduurd voordat ik ‘het los kon laten’ (zoals m’n moeder dat altijd zegt).

Zijn leven is nu achter gesloten deuren, maar in gedachten vroeg ik mij af
hoe het leven achter hun deur was…

Ja, veelal is het grootste verdriet niet altijd zichtbaar. 



Mady-Ann | AnnaAnna gedenktekens


Blog ‘Balans’ | AnnaAnna gedenktekens

De deurbel gaat…..

Soms begint het contact ver voordat ik de nabestaanden ontmoet.
Zo ook met Willem, die een half jaar daarvoor (mede namens zijn broer en vader) contact opnam voor wat meer informatie.

Het betrof een grafmonument voor hun moeder die plotseling uit het leven was gerukt en voor wie zij iets heel moois wilden.

Het was zo’n gesprek waarbij al snel duidelijk werd van welke voorbeelden Willem ‘blij’ werd.
De technieken die hij op onze website aanwees waren juist DIE technieken, die prachtig aansloten met de grootste hobby van hun moeder: schilderen.

Willem stuurde voorbeelden van werken die door zijn moeder gemaakt waren. Stuk voor stuk keek ik met bewondering naar de tekeningen en schilderijen die voorbij kwamen. Maar ook naar foto’s waar hun moeder zo genoot van de zon en de vele zonsondergangen in ons Nederlandse landschap.
Zowel schilderijen als foto’s gaven me het gevoel van Zen.

Zo begon een bijzonder en langlopend mailcontact met Willem.
…ver voordat de deurbel ging…

De mails die volgde waren telkens kort en in focus op wat bij hun moeder paste, maar ook bij haar man. Kleuren, materialen en afbeelding werden heel zorgvuldig afgewogen en op gevoel gekozen.
Als het ware een soort reis naar het monument….

Zo ervaar ik vaak – dat elke stap die dichter naar het monument gezet wordt – hand in hand gaat met het moment waarin we leven. Naar het gevoel dat ‘de tijd’ van beslissingen nemen, hand in hand gaat met het moment dat het zelf gevoelt wordt.
Want ‘zoeken’ we allemaal niet op die wijzen naar ons eigen weg? Tot naar de dag, dat het goed voelt. Ook in de weg zónder die dierbaren, die we ongewild los hebben moeten laten.

Hoe vanzelfsprekend onze mail uitwisseling was, toch deed ik enigszins gespannen de deur open. Maar het klopte; zo ontspannen onze mails waren, zo ontspannen was ook onze eerst gesprek hier bij ons aan tafel.
En zo ontspannen was uiteindelijk ook de plaatsing van het monument voor hun moeder Jet. Afgesloten met een heel persoonlijk ‘Jettertje’ kruidenbitter, dat voorzien was van een etiket van één van haar schilderijen.

Een grafmonument dat we geïnspireerd hebben op één van hun moeders tekeningen, haar aanblik op de vele zonsondergangen, de verbondenheid met haar man, maar ook op het innerlijke wat haar bewoog, het zoeken naar de balans (de Yin en Yang). De zoektocht van het leven…
Geplaatst in één van de kleinste dorpjes van Friesland, is de oude begraafplaats in Wyns een prachtig en bijzonder monument rijker.

” Een explosie aan kleuren ”

Zo beschreef de Leeuwarder Courant het gedenkteken in een artikel over de historie en vernieuwing binnen het dorpje en op de begraafplaats.

Niet alleen is het monument in veel opzichten ‘dichtbij’ hun moeder, maar vertegenwoordigt het ook de balans tussen moderne & oude tijden én materialen.
Maar nog belangrijker, ook tussen de zonen, hun vader en hun overleden moeder.
Ieder op hun eigen en persoonlijke wijze…

Mady-Ann |AnnaAnna grafmonumenten en gedenktekens | januari 2020

Blog: Stil geboren door Mady-Ann van Doornik| AnnaAnna grafmonumenten en gedenktekens

Als ik over m’n werk praat den zeggen mensen wel eens tegen me “Je zal het wel gewend zijn”.

Ik weet niet of het maken van grafmonumenten echt ‘went’, want ik sta toch stil bij het verhaal achter de steen. Zeker als, de persoon voor wie het gedenkteken is, het leven niet lang gegeven was.

Zo las ik ook de mail van Nick (33) en Stephanie (32) uit Hellevoetsluis; twee ouders die na 9 maanden zwangerschap, zonder directe aanwijsbare redenen, hun dochtertje Rosie verloren en nu een mooi monumentje voor haar wilden.

Stephanie is fotografe van beroep en naast de sfeervolle familie-  en lifestyle foto’s op haar website, schrijft zij ook persoonlijke blogs over dit verlies (www.chefstef-fotografie.nl).

Zij die – net als vele andere ouders van overleden kinderen – de pijn voelen van het gemis en de leegte die hun kind heeft achter gelaten. De UPS en downs in daily LIFE…

Mensen die niet hetzelfde hebben meegemaakt, kunnen zich misschien dat niet zo goed inbeelden, maar ik denk dat het verlies van je kind is het ergste wat je als ouder kunt meemaken. Zelfs al was het nog heel klein.

De kunst van een ‘plekje’ geven
In de wereld die door raast, lijkt het verlies na een periode soms wel voor de buitenwereld weer voorbij te zijn gegaan. Uit eigen ervaring weet ik dat het dan lastiger is om er ‘zelf over te beginnen’. Voor mij maakt dat juist blogs zoals die van Stephanie zo waardevol;  de herkenning van het gevoel.
Want hoe klein het leven ook was, het blijft een kunst om het verlies een plekje te geven. Niet alleen voor de ouders, maar ook voor grootouders.
Het gemis te blijven verzachten en niet af te vragen ‘Wat als….’

De uitdaging om verder te leven en opnieuw vertrouwen te vinden.

Een plek om stil te staan
Dat gedenktekens dan zo kunnen ‘spreken’, is iets waar wij in ons werk elke dag bij stil staan. Een grafmonument is niet enkel een ‘steen’. Het verteld zo veel meer. Als glas en gedenktekenspecialisten zetten we ons daar met hart en ziel al bijna 20 jaar voor in.

Het monumentje voor Rosie symboliseert niet alleen treffend haar naam als mooie bloem, maar geeft door de uitstraling van glas ook het fragiele van het leven weer. En de herinneringen aan haar naam die voor altijd hierin gekerfd staan…

Blog: Rijk zijn

Met een tas vol glasvoorbeelden sta ik te wachten voor de portiek van een flatgebouw, als opeens krachtig uit het speakertje “kom maar boven hoor” klinkt. Even later -vier verdiepingen hoger- wordt de voordeur opengedaan en schud ik de hand van een man die zijn vrouw (88 jr.) verloren heeft. Na een kort ziektebed en na ruim 60 jaar huwelijk moest hij haar loslaten.

Ik loop achter hem aan, naar de woonkamer. Ondanks dat het lopen hem niet meer zo makkelijk afgaat, zou ik hem toch geen 90 jaar hebben ingeschat.

Terwijl ik mijn spullen op tafel leg, flitsen er allerlei gedachten door mijn hoofd; hoe zou ik zelf op zijn leeftijd zijn en hoe moet het zijn wanneer je – ná zo lange tijd samen – je maatje moet verliezen? Een leven ‘zonder’ haar én alleen in het huis, waar samen lief en leed is gedeeld.

“Neem plaats” en hij wijst naar de stoelen, die gezellig in de woonkamer staan opgesteld. Ik kies er één bij het raam. Hijzelf laat zich voorzichtig zakken in zijn ‘eigen’stoel.

De woonkamer is licht en aan de muur hangen verschillende foto’s die herinneringen in een soort tijdlijn weergeven. Ik krijg koffie aangeboden en niet veel later zitten we heel ontspannen over van alles en nog wat te praten.

Hij vertelt over zijn vrouw, over hoe ze elkaar hebben ontmoet en hoe hij kort ná hun ontmoeting naar Indonesië werd uitgezonden, over het leven ná zijn terugkomst, hoe lang ze nog samen na zijn pensioen hebben genoten. Hoe gelukkig hij zich prees met zijn kinderen, maar ook hoe verschillend de kinderen zijn en hoe fijn ze hem helpen zonder dat hij zich te veel bemoederd voelt.

Én hoe één van de kinderen in overleg de meubels had verplaatst, om de pijn aan de dagelijkse herinneringen wat te verzachten. Een nieuwe ‘invulling’ van het huis. Zonder haar.

Ik luister naar de verhalen; hoe hij met warmte in zijn woorden vertelt én eindigt met de woorden: “We hadden een rijk leven. Niet in geld, maar wel met elkaar…snap je” zegt hij.

‘’Ja…zeg ik “Rijk is niet altijd in geld uit te drukken”. Dat snap ik heel erg goed.. denk ik bij mezelf…

Hoewel het leven van dit echtpaar misschien van een andere ‘tijd’was, is het leven van toen, in basis, weinig anders dan nu. Want, proberen we niet allemaal onze eigen invulling aan een rijkleven te geven? Invulling te geven aan een leven waar je met een goed gevoel op terug probeert te kijken?

Een rijk gevoel…

Benieuwd naar het grafmonument? De glazen gedenkplaat voor zijn vrouw heeft de vorm van een hart en wordt binnenkort bijgeplaatst op een prachtig oud familiegraf.

Mady-Ann, oktober 2018.

Blog: Alles Anders
Een man en vrouw zaten voor mij. Ver van elkaar verwijderd. Ze vertelde over hun 14 jarige dochter. Hoe hun dochter ernstig gewond was geraakt door een ongeluk en hoe zij -door de lichamelijke gevolgen daarvan- niet meer kon meekomen op school en in haar sociale leven. Het meisje ervoer dat niets meer hetzelfde was als voorheen.
Een lastige periode met boosheid en verdriet braken voor de puber aan. Een machteloos gevoel voor ouders en kind.
Gefrustreerd om haar situatie vertrok het meisje op een dag van huis.
Ze keerde echter niet meer terug. Een zoektocht volgde en niet veel later werd haar lichaam gevonden. Frustraties en verdriet hadden de gedachten  overmand en daarmee had zij een einde aan haar leven gemaakt.